එදින රාත්‍රිය උදා විය. සුපුරුදු පරිදි ඇග සොදා පිරිසිදු වී රාත්‍රී ආහාරයද ගෙන පිරිත් දේශනය පටන් ගතිමු. නමුත් සුපුරුදු හැගීමට වඩා වෙනස් හැගීමකින් සිත පිරී තිබිණ. කෙසේ වෙතත් නව ග්‍රහ ශාන්තිය අවසන් වන විට නින්ද ද මා කරා පැමිණියේය.
රාත්‍රි 10 න් පසු ආහාර නොදිය යුතුයයි හෙද නැන්දා කියු නිසාදෝ හෝ රාත්‍රියේ මාව කීද්දූ අම්මා මෝල්ට් කිරි එකක් පෙවීය. උදෑසන ඇහැරී මූණ සේදූ පසු මට අදින්න අලුත් ඇදුම් කට්ටලයක් එවා තිබිණ. එය කොල පාට ගවුමකින් ද හිස් වැස්මකින් ද සමන්විත විය. මට ඇවිද යාමේ කිසි අපහසුවක් නොවීය. නමුත් මාව එතැන්ම සිට ට්‍රොලියක නංවා කොරිඩෝව දිගේ තල්ලු කරගෙනගියේය. මවත් පියත් මා පසු පසින් දිගටම පැමිණියෝය.නමුත් එක් කාමරයක් අසලින් ට්‍රොලිය නවත්වා දෙමව්පියන්ට නවතින ලෙස සන් කලේය. මව මගේ හිස සිඹ මුහුණ අතගා භය වෙන්න එපා කිවාය. ඇගේ දෙනෙතේ කදුලු පිරී තිබිණ. නමුත් කුමක් වන්නේදැයි කුමක් නිසා භය වන්නේදැයි මට නම් නොතේරුණි. එවේලෙහි මගේ අතට බෙහෙතක් එන්නත් කලත් එය සාමාන්‍ය දෙයක් මිස බිය විය යුතු දෙයක් නොවීය.
මාව අදුරු කාමරයකට රැගෙන ආවේය. එහි රතු ආලෝකයක් පැතිර තුබූ අතර තවත් ට්‍රොලි කීපයක් ද විය. ඉන්පසු මා සිතන්නේ මට නින්ද ගියාද කොහේ ද.
No comments:
Post a Comment