සැත්කමට පෙර

එක්දහස් නවසිය අනූ නවය අවුරුද්ද පළමු සහස්ශ්‍රයේ අවසන් අවුරුද්ද පමණක් නොව අපේ ජීවිත වල ද හැරවුම් ලක්ෂයක් විය. එපමණක් ද නොව අලුත් යුගයක අාරම්භය ද විය. දෙමව්පියන්ට නොයෙක් ගැටළු වලට උත්සහයෙන් ද මහන්සියෙන් ද කටයුතු කිරීමට සිදු වූ වසරකි.
අවුරුද්ද අාරම්භ වූයේ පෝය දිනකිනි. එනිසා අපි කවුරුත් බෙල්ලන්විල පන්සලට ගොස් අවුරුද්දට අාශිර්වාද ලබාගත්තා. මගේ සැත්කම වෙනුවෙන් දෙවන හරකා නිදහස් කිරීමට අම්මා මුදල් එකතුකර තිබූ නිසා මමත් අම්මලා එක්ක මස් මඩුවට ගියේ පළමු හරකා නිදහස් කිරීම ගැන මට කිසිම අදහසක් නොවුනු බැවිනි. අප හරක් මඩුවට යනවිට විශාල හරක් ප්‍රමානයක් ගැටගසා තිබුනේ හරහට දැමූ පොලු දෙකකට ගෙල හිරකිරීමෙනි. එ් අතර ගැබ්බර වැස්සියන් ද, කුඩා හරක් පැටවුන් ද විය. මඩුවට තරමක් අෑතින් ගඩොල් තුනක් උඩ තැටියක් තබා තිබූ අතර යටින් අළු දක්නට ලැබුනා. තාත්තා කීවේ හරකුන් මරන්නේ එහි උඩ හිටගෙන බවයි. අප සමග බර්ටි නම් අම්මාගේ මිතුරෙක් පැමිණ සිටී අතර නිදහස් කල හරක් පැටියා සාදා ගැනීමට ඔහුට බාර දුන්නා.
ජනවාරී විසි පස්වැනිදා මා රෝහල් ගත කිරීමට නියමිතව තිබුනත් එය පෙබරවාරී අට වැනිදාට කල් ගිය බැවින් නැවත පෙබරවාරී අට ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර මහ රෝහලේ මා නේවාසික ව ප්‍රතිකාර ගැනීම අාරම්භ කලා. නමුත් සෑම අවුරුද්දකම වාගේ මේ අවුරුද්දෙත් කතරගම යා යුතු බැවින් සැත්කමට පෙර එහි භාරවිය යුතුයැයි අම්මා කී නිසා පෙබරවාරී හතර වැනිදා වෙනදා වගේම පාරේ බස් එකේ කතරගම ගොස් පසුවදා පැමිණියා.
මා රෝහල් ගතවූ පසු තාත්තා මා සමග රාත්‍රිය රෝහලේ ගතකර අතර දහවලට සුපුරුදු පරිදි මා රෝහලේ තනිවම පරික්ෂණ වලට ගියා. සති අන්තයේ පමණක් අම්මා මා සමග රෝහලේ නතර විය. කලින් සිටී කොළඹ මහ රෝහල සමග සසදන විට එ් රෝහල හෝටලයක් වැනි යැයි මට සිතුනා. සෑම අතින්ම පිරිසිදු වූ එහි රූපවාහිනී යන්ත්‍රයක් ද කැරම් බෝඩ් එකක් ද වූ බැවින් දහවල ගත කිරීම එතරම් අපහසු වුනේ නැත. එම වාට්ටුවේ අසාධ්‍ය රෝගීන් නොවූ බැවින් රාත්‍රියට කාගෙවත් කෙදිරිලි හඩවල් නෑසී සුවෙස් නිදා ගැනීමට ද අවස්ථාව හිමි වුනා. එසේම හැමදාම උදේට වෛද්‍ය ශිෂ්‍යන් පැමිණ මගෙන් නොයෙක් විස්තර අසා මගේ කතාවලින් ඔවුන් විස්මයට පත් වන හැටි බලන්න ද අවස්ථාව හිමිවුනා. වෛද්‍යවරයාද මගේ අැද මිට්ටමේ එල්ලා  තිබූ පුවරුවේ යමක් සටහන් කරන්නේ මගේ යම් යම් ස්ථාන පරිතක්ෂා කොට මගෙන් නොයෙක් ප්‍රශ්ණ අැසීමෙන් පසුවයි.
සැත්කම කිරීමට යෙදී තිබුෙන් පෙබරවාරී විසි හය වැනිදා ය. ඊට සතියකට පමණ පෙර තවත් කටයුක්තක් අාරම්භ විය. එනම් හවස් වරුවට පැමිණෙන වෛද්‍යවරෙයක් මගේ පිටට වැරෙන් තට්ටු කරමින් මට කහින ලෙස අණ කිරීමය. මුල් දිනවල යම් ප්‍රමාණයක් සෙම පිට වුනද අවසන් දිනවනවිට සෙමතියා කෙලවත් කටේ ඉතිරි නොවිනි. එම සතිය තුල සිදුකල විවිධ පරික්ෂණ හේතුවෙන් සමහර දිනවල මට නිරාහාරව සිටීමට ද පැය ගනණ් පෝලිමේ සිටීමට ද සිදු විය. නමුත් පාසැල් යනවාට වඩා කකා බීබී රෝහලේ සිටීමට මා වඩාත් කැමති විය. එහි සේවය කල හෙදියන් ද මට හුගාක් කුළුපග වුනා. සමහර දිනවල ඔවුන් මට අතුරුපසට අයිස්ක්‍රීම්, ජෙලි, පළතුරු වැනි යමක් දීමට පුරුදු වී සිටියා. නමුත් මගේ සිත් ගත්තේ මට ස්ටිකර් ගෙනත් දුන් තරුණ හෙදියකි. සමහර විටක අෑට හොරෙන් අැගේ පිටුපසින් සැංගී අෑව බය කරන්නත් අෑ සිටිය කාමරයේ තිබූ ශිතකරණයෙන් යම් යම් දේ ඉල්ලා ගන්නත් පුරුදු වුනා.
මම රෝහලේ අැති සුවදට වඩාත් ප්‍රිය කලෙමි. සමහරු එ් සුවදට අප්පිරියා වුනත් මා අදටත් එ් සුවදට කැමතිය. රෝහලේ දෙන කෑම වේලට ද කැමතිය. බෙහෙත් වල තිත්ත රසක් මට නොදැනිනි. එ් දිනවල මා විවිධ පාට හැඩ අැති බෙහෙත් අහුරු ගනන් කිසි අප්පිරියාවක් නැතිව බිව් හැටි තාමත් මතකය. කෙසේ හෝ මගේ ජීවිතයේ දෙවන වරටත් මාරයා හමුවට යන දවස කෙමෙන් කෙමෙන් ලං විය. මට එය එතරම් ගණනක් නැති වුනත් දෙමව්පියන්නම් දෙවියන් සිහිකරමින් සිටීබවනම් නිසැකය. මන්ද මට පෙර මේ සැත්තමට භාජනය කල දැරිවියක් මරණයට පත් වී තිබුනේ මගේ සැත්කමට දින දෙක තුනකට ප්‍රථමය.