ඒ් 1995 වර්ශයේ අාරම්භයයි. මටත් මා නිසා පවුලේ සියල්ලටමත් ගෙවන්නට සිදු වූ අදුරු කාලපරිච්ඡේදක අවසානයයි. ඒ වාගේම පස්චාත් යුද සමයෙහි අැරඹුමයි.මන්ද සැත්කම අවසාන වුවත් මසකට වරක් දෙවරක් වත් සායන සදහා කොළඹ ඒමට සිදුවිය. ඒ වනවිට මගේ වයස අවුරුදු හය සම්පූර්ණ වීමට අැත්තේ තුන් මසක් පමණි. මා පාසලට අැතුලත් කල යුතුයයි මගේ දෙමව්පියන් සිතන්නට අැත්තේ ද ඒබැවිනි.
මා 1995 පළමු මස 10 වැනි දින 6108 වැනි සිසුවා ලෙස ගාල්ල කරණ්දෙනිය කණිටු විදුහලට අැතුලත් කෙරිණි. ඒ් මගේ පළමු පාසල වූ අතර ඒ පාසලේ උගෙනීමට ලැබුනේ අවුරුද්දක පමණ කාලයක් පමණි. ඒ් නිසාම ඒ් පාසැල ගැන අැත්තේ ඉතා කෙටිකාලීන මතකයකි. නමුත් ඒ මතකයන් මගේ සිතේ තදින් කා වැදී අැත.
සැමදා උදෑසන රැස්වීමට අප පෝලිම් ගැසී ගියහැටිත්, පාසලේ ස්වාමීන් වහන්සේ පන්සිල් සමාදන් කරවූ පසු මුල් ගුරුතුමාගේ දේශනය හා ඉන් පසු යෙදෙන ගුරු මෑණීයකුගේ හෝ ගුරු පියකුගේ දේශනයත් වැඩිහිටි ශිෂ්‍යයකුගේ කතාවත් අවසන් වනතුරු බිම පහුරු ගාමින් ද වටපිට බලමින් ද ලග සිටින සගයා සමග නොයෙක් දේ කරමින් ද සිටි හැටිත් මගේ මතකයේ තවමත් නොමැකී තිබේ.
ඉන්පසු පන්ති බාර ගුරුමෑණියන් අපට නොයෙක් දේ උගන්වයි. නමුත් මගේ මතකයේ අැත්තේ අෑ අපට අත්වැඩ ඉගැන් වූ හැටි පමණි. මම චූටිමම්මාගේ ද උපකාර අැතිව සාදාගෙන ගිය කාඩ්බෝඩ් ගෙවත්ත තවමත් මගේ මතකයේ අැත.
විවේක කාලය ළමුන් සෙල්ලමට යෙදුනත් මගේ අසනීප තත්වය නිසා මා බොහෝ විට කරන්නේ අරලිය ගසක් යට හිදමින් හෝ පන්ති කාමරයට වී ඒ දෙස බලා සිටීමයි. ඒළුවන් අැල්ලීම, ගස් මාරු කිරීම, බට්ටා පැණිම, අල්ලන සෙල්ලම් කිරීම හා හැංගි මුත්තම් කිරීම ඒ අතර වෙයි. අයියා නම් විවේක කාලය තුල ගෙදරම්මා ගේ ගෙදර ගොස් සප්පායම් වී මටද යමක් රැගෙන පැමිණේ.
ඒ පාසලේ අමතක නොවන සිදුවීම් කීපයකි. ඉන් ඒකක් මෙසේය. පාසලේ වැසිකිලි පද්ධතිය පිහිටියේ මදක් අැතුලට වන්නට පිහිටි කදු ගැටයක් පාමුලය. දිනක් මම "මිස් මං පිස් කරලා ඒන්නම්" කියා මුත්‍රා කරන්නට ගියෙමි. ඒ යනවිට වැඩිහිටි සිසුන් කීප දෙනෙක් පාර හරස්කරගෙන අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙමින් සිටියා. මට ඒතැනින් යාමට අැත්තේ ගසකට බරදී දකුණතින් ගස අල්ලා සිටින සිසුවකුගේ ඒ අත යටින් පමණි. මම ඔහුගේ අත යටින් ගියවිට ඔහු මාව නවතා ගත්තේය. " ඒයී ඔහොම ඉන්නවා, දන්නේ නැද්ද අතයටින් යන්න හොද නෑ කියලා. දැන් තමුසෙගේ ඔලුවේගෙඩියක් ඒවී." ඔහු ඒසේ කියා මා බියගැන්වීය. මම ද ඉන් බිය විමි. "ඒක නැතිකරගන්න අාපහු මගේ අතයටින් අනික් පැත්තට යනවා" යැයි ඔහු ගෝරනාඩු කලවිට මාද ඒසේ කලෙමි. මා ඒතැනින් ඉවත් වන විට ඔවුන් මහ හඩින් සිනාසෙනු අැසින. කෙසේ හෝ මා වැසිකිලිය අසලට යන විට සිසුන් කීප දෙනෙකු කණ්ඩිය උඩ පෙළට හිටගෙන තාප්පයට ඉහලින් පාර දෙස බලා සිටියා. මා ඒනු දුටු ඔවුන් "අා චූ කරන්න ද, ඒනවද අපිත් ඒක්ක වැඩිම දුර චු කරන කෙනා බලන්න" මගෙන් විමසීය. මම ද ඔවුන් හා ඒක් වී තාප්පයට ඉහලින් අැතට මුත්‍රා කලෙමි. නමුත් ජයග්‍රහනය හිමි වූයේ පාරින් ඒහා පැත්තේ තිබූ පදුර දක්වා අෑතට මුත්‍රා කල සිසුවෙකුට ය.
ඒ් වෙලාවේ පාරේ කිසිවකු හෝ ගමන් නොකිරීම නම් වාසනාවකි.
No comments:
Post a Comment