Sunday, February 24, 2013

පෑදුනු මිණිමුතු වීය ගිනිසිළු 3

කවූදෝ කතා කරනු ඇසී මා එකවරම ගැස්සුනේය. මා සිටියේ ඇදක් මතය. හෙමින් ඇස් ඇර වට පිට බැලිමි. මා සිටින්නේ අරවින්දගේ ගෙදර බව මතක් විය. අසල වූ මේසයේ බීම විදුරුවක් ද විය.

එකවරම දොර රෙද්ද මෑත් කර අරවින්ද කාමරය තුලට එබිණි. “හලෝ මචං කරූ උඹ දැන්ද නැගිට්ටේ? මං මේ ආව විතරයි. අනුලා කිව්වා උඹට ඇදේම නින්ද ගිහින් කියලා එයා බීම එක හදන් එන ටිකට. ඉතින් ඉතින් කොහොමද ජීවිතේ“ කියමින් ඔහුද ඇදෙන් වාඩි විය.
“දන්නෙම නැතුව නින්ද ගියා බං.  දැන් හෙට වැඩේට උඹ එනව නේද?මං හරියටම දෙහිවල ජල සම්පාදනේ තියෙන තැන දන්නේ නෑ“ මම කීවෙමි.
“හරි හරි මචන් මම හෙට හාර්ෆ් ඩේ එකක් ඇප්පෘ කරගෙන  ආවේ“ කියමින් අරවින්ද නැගිට්ටේය.
 නැගිට “උඹ වොෂ් එකක් දාගන්නැද්ද“ කියමින් ඔහුගේ කමිසයේ බොත්තම් ගලවන්නට පටන් ගත්තේය. “හ්ම් දාගන්නත් ඕන, උඹ දාගෙන වරෙන්කෝ“ මම කිවෙමි.
“එහෙනම් උඹ ඉස්සෙල්ලා දා ගනින්, මං ආව විතරනේ. වරෙන්කෝ“ කියමින් එලියට ගියේය.
මම ද ඔහු පසු පසින් ගියෙමි.

මා කාමරයට වී හෙට ගමනට සූදානම් වෙමින් සිටියේය. අරවින්ද පැමිණ රෑ කැමට ඇරයුම් කලේය. එවිට රාත්‍රී අට බැව් මේසය උඩ තිබූ එලාම් ඔරලෝසුවෙන් මට කියවා ගතහැකි විය.
රෑ කැමට මස් හා පරිප්පු හොදි ද කොල මැල්ලුමක්ද විය. පපඩම්ද බැද තිබුණි.
“නංගි දවල්ටත් උයලා ආයේ රැටත් උයන්න මහන්සි වෙලා නේ.“ මම කීවෙමි.
“අනේ ඕක මොකක්ද එච්චර දෙයක් හැදුවේ නෑ“ කියමින් ඈ සිනාසුනාය.
ඈ රුමත් තරුණියකි. රාත්‍රියට අදින ලා නිල් පාට ගවුමක් ඇද සිටී ඇගේ ලැම විදුලි ආලෝකයට වඩාත් කැපී පෙනිණි.

රාත්‍රී ආහාරය ගත් පසු මා ආලින්දයට වී සිටියේ කැම දිරවාගැනීමට අපහසුවෙනි. ටික වේලාවකින් අරවින්ද එතැනට පැමිණ මා අසලට පුටුවක් ඇදගෙන වාඩි විය. පළමුව ආ ගිය ගමන් ගැන කතා කරමින් සිට අපි අපේ අතීතය ගැන සිහිපත් කරමින් අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදින.
“උඹ බදින්න එහෙම අදහසක් නැද්ද?“ එතවරම අරවින්ද මා දිහා බලා ඇසුවේය.
 “දැන්නම් ඉතින් බැදගතහැකි. ජොබ් එක ෂුවර්නේ“ කියමින් මා සිනාසුණි.
“ඒක නෙවේ  උඹට අනූව මුණ ගැහුනෙ කොහෙදිද මචං? උඹ ගෙදරින් පැනල ගියත් හරි මොනා උනාද කියලා අපි දන්නෑනේ ආ“ මම ඇසුවෙමි.
“ආ මට කියන්න බැරි උනානේ උඹට, මට තාත්තව හම්බුනානේ“
“නෑ... ඒ කොහෙදිද? කෝ ඉතින් දැන් තාත්තා“ මා විශ්මයෙන් යුතුව ඔහු දිහා බලා සිටියේ එය අදහාගනු නොහැකි කන්වය.
“ඒක දිග කතාවක්. ඒ මිනිහා මොකට හම්බුනාද මන්දා“ කියමින් අරවින්ද සුසුමක් හෙලුවේය.
ඔහුගේ මුහුණ බිමට බරවිය. මොකක් හරි ලොකු දෙයක් වෙලා තියෙනවා මගේ හිත මටම මුමුණන්නට විය.
“ඉතින් කියපන්කෝ මොකද උනේ කියලා“ මට කුතුහලය ඉවසාගත නොහැකි විය.

“හරි එහෙනම් මං මුල ඉදන්ම කියන්නම්කො උඹට.
උඹ දන්නවනේ ඇඩ්වාන්ස්ලෙවල් රිසාල්ට් ආවම මං දැන ගත්තා මට වාසිටි යන්නවෙන්නැති බව. හැබැයි හොද රස්සාවක් හොයාගන්න පුලුවන් කියලා දැනං හිටියා. ඒත් ඒ කොහොමද කියලා මං දැනං හිටියේ නෑ. මං ඒකයි කොළඹ යන්න හිතුවේ. කොළඹ ගියාම ලොකු රස්සාවක් හොයාගන්න ලේසිවෙයි කියලයි මං හිතුවේ. ඉතිං මං අම්මට කියලා කොළඹ යන්න හැදුවේ. ඒත් අම්මා අකමැති වුන නිසා ලියුමක් ලියලා තියලා මං කොළඹ ආවා“ කියමින් අරවින්ද කතාව පටන්ගත්තේය.
“ඉතින් ඉතින්....  උඹ ජොබ් එකක් හොයා ගත්තද?“ මම ඇසුවෙමි.

Next chapter -http://asanka-mind.blogspot.com/2013/03/4.html

Wednesday, February 20, 2013

47 සතිය

තමාගෙන් යම් උදව්වක් ඉල්ලා එන තැනැත්තා තමාට කොතෙක් සතුරුකම් කලද ඔහුට උපකාර කිරීමට මදකුදු පසුබට නොවන්න.

Saturday, February 9, 2013

11 ලිපිය - සතුට 3

සමහර වෙලාවට සතුටින් ඉන්න අපිට මොනවහරි අත්හරින්න වෙනවා. මේ දවස්වල බ්ලොග් ලියන්න තියා නිදාගන්නවත් වෙලාවක් නෑ. කොතරම් අවශ්‍යතාව තිබුනත් ලියන්න වෙලාවක් හොයා ගත්තේ බොහොම අමාරුවෙන්. ඒ ගැන දුක් වෙන්න දෙයක් නෑ. අපි ජීවත්වෙලා ඉන්න කාලේ වැඩ නොකර කවද කරන්නද?

අද මං කියන්න යන්නේ කලින් ලිපියේ සදහන් කල පළමු ක්‍රමය ගැන. ඒ කියන්නේ යමක් දිහා වෙනත් කෝණයකින් බලලා කොහොමද දුක නැති කරගන්නේ කියන එක. ඒකත් ක්‍රම දෙකකට කරන්න පුලුවන්.
1. සුභවාදීව බැලීම
2. පරාර්ථකාමීව බැලීම

සුභවාදීව බැලීම

සාමාන්‍යෙයයෙන් අපි පුරුදුවෙලා ඉන්නේ නරක පැත්ත අයහපත් පැත්ත බලලා දොස් කියන්න, පසුතැවෙන්න. නමුත් අපිට පුලුවන් අපි අකමැති දෙයක් උනත් ඒකේ යහපත් පැත්ත බලන්න. අපි උදාහරණ කීපයකින් තවදුරටත් මේක පැහැදිලි කරගනිමු. හිතන්න ඔබ විනෝද චාරිකාවක් යන්න සුදානම් උනත් යම්කිසි හේතුවක් නිසා යන්න බැරි උනා කියලා. දැන් සාමාන්‍යයයෙන් අපි කරන්නේ අනේ මට ඒක යන්න බැරිඋනා කියල දුක් වෙවී ඉන්න එක. නමුත් බලන්න ඒක ගියානම් සමහරවිට ලෙඩ වෙන්න පුලුවන් මොකද ඒ දේශගුණය වෙනස් වීම නිසා. නිකන් සල්ලි නාස්ති කරගෙන විනෝද වෙලා කාලෙ කනවට වඩා ඒ මුදලත් කාලයත් ඊටවඩා ප්‍රයෝජනවත් දෙයකට යොදවන්න පුලුවන්. බලන්න චාරිකාව නිමා වෙලා ගෙදර එනකොට තියෙන අමාරුව. ඊලග දවසෙත් වැඩක් කරන්න අමාරුයි. ඉතින් ඒ අනුව බලනකොට පේනවා ට්‍රිප් එක යන්න නොලැබුන එක කොච්චර දෙයක්ද? ගෙදර ආරක්ෂිතයි. ඔය අතරමගදි මොනවගේ අනතුරකට මුහුණ දෙන්න වෙයිද කවුද දන්නේ. අපණ්ණක ජාතකයෙද බලන්න බෝධිසත්වයෝ තමාට පසුව යාමට වීම ගැන දුක් නොවී එහි ඇති සුභවාදී පැත්ත බලා සතුටු උනා.
බලන්න කෙනෙක් මැරුණම අපි කොච්චර දුක් වෙනවද? ඒ මනුස්සයා යහපත් කෙනෙක්නම් වැඩිපුර අඩනවා. ඒත් එහෙම කෙනෙක් මැරුනම සතුටු වෙන්න ඕන. මොකද අපි දන්නෙ නෑ එයා තවදුරටත් ජීවත් උනොත් අපිට පෙර පරදිම සලකයිද කියලා. මොකද මිනිස්සු වෙනස්වෙන්නෙ හරි ඉක්මනට. අනික් අතට එයා යහපත් මනුස්සයෙක් නම් බොහෝ විට යහපත් භවයක ඉපදිලා ඇති. මේ මනුස්ස ලෝකේ කොච්චර අමාරුද ජිවත් වෙන්න. පිටරට ගිහින් දුක් විදලා හම්බකරන තුට්ටු දෙකත් දන්නෙම නැතුව ඉවර වෙනවා. ඉතින් ඒ මනුස්සයා මේ ලෝකෙන් මිදිලා හොද තැනක ඉපදීම ගැන අපි සතුටු වෙන්න ඕන ඇත්තටම අපි එයාට ආදරෙයිනම්.  ගොඩක් අය අඩන්නේ එයාට තියෙන ආදරේට වඩා එයාගෙන් ලැබුනු දේවල් අහිමි වීම නිසයි.

මෙන්න මේ විදියට අපිට දුක දැනෙන, තරහ දැනෙන, දෙයක් උනාම එහි සුභවාදී පැත්ත බැලීම තුලින් එම සිතුවිලි වෙනස් කරගත හැක. ඒකට යම් බුද්ධිමත් බවක් තියෙන්නත් ඕනෑ. අනෙක් ක්‍රමය ගැන ඊලග ලිපියෙන් කියා දෙන්නම්.
ඔබලාට නිවන් සුව ලැබේවා !

Saturday, February 2, 2013

46 සතිය

ඔබ කරන සෑම දෙයකම ප්‍රතිඵලයක් තමාට ලැබේ. එය වැලැක්වීමට කිසිවෙකු සමත් නොවේ.