ඔබෙන් සමුගනිමි.

කොටස් 30 කින් යුත් මගේ කතාවෙහි පලමු පරිච්ඡෙදය මින් අවසන් වන අතර මෙතෙක් කාලයක් ඒය රස විදිමින් හා අදහස් දක්වමින් මාව දිරිමත් කල ඔබ සැමට මා ප්‍රණාමය පුද කරන අතර ඔබගෙ රසාස්වාදය උදෙසා ද ඒ තුලින් ජිවිතාවබෝධය ලැබිම උදෙසාද යම් දවසක ඉතිරි පරිච්ඡෙද ද ලියනා බලාපොරොත්තුවෙන් ඔබෙන් සමු ගනිමි.

සමු ගැනිමට පෙර යමක් සදහන් කල යුතුය. මා මේ කතාව ලියන්නෙ මා ලැබූ ජයග්‍රහනයන් දැක්වීමට නොව පුද්ගලයකුගේ ජීවිතය සාර්ථක කර ගැනීමට දෙමාපියන් කෙතරම් කැප වනවාද යන්න දැක්වීමටයි. සමහර විට ඔබෙ දෙමව්පියන් මීට වඩා දහස් වාරයක් ඔබ වෙනුවෙන් අනන්ත දුක් වෙදනා විද ඇති. සමහර විට ඒවැනි අවස්ථා උදා වී නැතුවත් ඇති. ඔවුන් කවදාවත් මම උඹට මෙච්චර කලා යැයි නොකියනු ඇත. බොහෝ දෙමව්පියන් පවුල් ප්‍රශ්න, ආර්ථික ප්‍රශ්න දරුවන්ට  දැනෙන්න දෙන්නෙ නැත.

ඔබ කවදාවත් පවලේ ආදායම් වියදම් සොයා බැලුවාද? තමන් වෙනුවෙන් මසකට වියදම කොපමණද? ඔබ ඒ ගැන සෙවීමෙන් දැන ගන්න ලැබෙවී ඔවුන් නුඹට ඇදුම් 5ක් අරන් දෙන විට ඔවුන්ට 1 ඇදුමක්වත් අරන් නොමැති බව. ඔබට හොදම කෑම දීලා ඔවුන් කියාවී මං ඔවා කන්න කැමති නෑ, පුතා කන්න කියලා.

 මගෙ කතාව කියවන විට ඔබට සිතෙවී මං සෑහෙන්න දුක් විදලා කියලා. ඒත් මං අතීතය දෙස හැරී බලද්දී මට මතක් වන්නෙ මා සතුටින් ගත කල ලමා කාලයයි. ඒ කෙතරම් මිහිරිද කියතොත් මං අදටත් රෝහලේ නැවතී ඉන්න ආසයි.

නැවත හමුවන තුරු, මගේ බ්ලොගිය බලන නුඹලාට ස්තූතියි !