“ඇයි ඉනෝකා“ මට නිකන්ම කියැවුනා. “මට ඔයාට වැදගත් දෙයක් තියෙනවා කියන්න. ම්ම්ම් මේ.... අපි කොහාට හරි යමුද?“ ඉනොකා එහෙම කියලා මගේ දිහා ඇස්දෙක ලොකු කරගෙන බලං හිටියා. ඒ වෙලාවේ එයාගේ ඇස් දෙක දිලිසෙනවා මං දැක්කා.
“ඕ හෝ ප්යාර් හෝගයා කාජල් මිල්ගයා.. හරි හරි චෝරි චෝරි නේ... කම් නහි බාබුජී...පලයන් පලයන් අපි මෙතනම ඉන්නම්“ කියලා බර්ටියා පපුවට අතකුත් තියාගෙන මොනවද බහු බූත කියවන්න පටන්ගත්තා. ඉනෝකා රවලා බැලුවා බර්ටියා දිහා බැලිල්ලක් ඌ දැක්කනම් බෂ්ම වෙලා යන්න.
මං ටක්ගාලා “ හරි හරි අපි කැන්ටිම දිහාට යන්කෝ “ කියලා ඒ පැත්තට ගියා. එතකොට ඉනෝකාත් පස්සෙන් ආවා. අපි බංකුවක් උඩ වාඩි උනා. වාඩි වෙලා මං ඉනෝකගෙන් ඇහුවා මොනවහරි බොමුද කියලා. “ඔයාට ඕනනම් ගන්න“ එයා කිව්වා. මං ඒ පාර ඇහුවා මොනාද බොන්නෙ කියලා. ඈ “ඕන දෙයක් ගන්න අරවින්ද මට තිබහ නෑ“ කියලා නුරුස්සන විදිහට කිව්වා. “මෙයාට මාර තදියමක්නෙව තියෙන්නෙ“ මං මටම කියා ගත්තා. “ආ හරි හරි, ටී දෙකක් දාන්න“ කියලා මුදලාලිට කියලා “දැන් මොකද්ද ඔච්චරටම ඉස්පාසුවක් නැතිව කියන්න හදන්නේ“ කියලා ඇහැව්වා.
“අර ඔයා අනූෂාට කියල තිබුනේ?“ කියලා ඈ මං දිහා බැලුවා. “ මොකක්ද?“ මංඇහුවා. “ඇයි අනේ ඔයා කියල තිබුනේ අපේ පේරන්ට්ස්ලා කැමතිනම් ඔයා කැමති කියලා“ එයා කිව්වා.
“ඉතින්“
කියලා මං ගානක් නෑ වගේ කිව්වා. මං දන්නවා දැන් මොකාටද මේ එන්න හදන්නෙ කියලා. මගේ පපුවත් දැන් ටික ටික ගැහෙන්න පටන් ගත්තා. “ඉතින් කියන්නේ, මං තාත්තට ඔයා ගැන කිව්වා. තාත්තා කිව්වා එයාට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕන කියලා“ ඉනොකා කිව්වා. ඒක ඇහුනා විතරයි මගේ පපුව හිර වුනා. “න්නෑ“ මට කියවුනා. මොනවා කියන්නද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි උනා. මං තුෂ්නි:භුත වෙලා බලා උන්නා.
“මොකද අරවින්ද ගල් ගැහිලා වගේ බලං ඉන්නේ. බය වෙන්න එපා අපේ තාත්තා ඔයාට කැමති වෙනවමයි. මොකද ඔයාට තියෙන්නෙත් අපේ තාත්තගෙ ගතිගුණමයි. එයා කතා කරන්නෙත් ඔයා වගේ. දැන් ඔයා මොකද කියන්නෙ අරවින්ද?“
“අනේ මන්දා ඉනෝකා, මට නං හිතෙන්නෙ ඔයාගේ තාත්තා හදන්නෙ මට ඔයාගෙන් ඇත් වෙන්න කියලා බල කරන්නද දන්නෑ“ මං කිව්වා. “නෑ නෑ අපේ තාත්තා එහෙම කෙනෙක් නෙවේ. එහෙනං එයා ඒක මටයි කියන්නෙ. මට විශ්වාසයි එයා ඔයාට කැමති වෙනවමයි.“ එක පාරටම එයා කිව්වා. මේක සතුටුදායක ආරංචියක්ද නැත්නම් භයානක ආරංචියක් ද කියලා මට හිතා ගන්න බැරුවයි හිටියේ. අන්තිමට මං කිව්වා “හොඳයි එහෙනම් මං තාත්තව හම්බුවෙන්නම්, එතකන් අපි උන්නු විදියටම ඉමු“ කියලා. ඒ උත්තරේට ඉනෝකා සැටිස් උනේ නෑ. එයා කිව්වා “ හරි කමක් නෑ. මට මේක කියන්න, ඔයා මට ආදරේ ද කියල කියන්න, මට ඒක ඔයාගෙ කටින්ම අහන්න ආසයි“ කියලා.
මං මුකුත් ම කියන්නැතුව ටිකක් වෙලා ඉනෝකාගේ ඇස් දෙක දිහා බලං හිටියා. එයත් මා දිහා බලං හිටියා. එහෙම ඉන්නකොට මගේ ඔලුවේ එයා හම්බවෙච්චි වෙලේ ඉදන් සිද්ධ වෙච්ච හැමදේම මතක් වෙන්න ගත්තා. එයා දැකපු මුල් දවස, එයත් එක්ක කතා කරපු දේවල්, එයා ලස්සනට ඇදගෙන ඇවිත් මා එක්ක ඇස්වලින් කතා කරපු හැටි, මගේ උරහිස උඩ ඔලුව තියන් හිටපු දවස, ඒ ඔක්කොම මැවිලා පෙන්න ගත්තා. අන්තිමට “ඔව් ඉනෝකා, මං ඔයාටආදරෙයි, හැමදාම මං ඔයාට ආදරෙයි“ කියලා කියවුනා. ඒක ඇහුනා විතරයි කෙල්ලගෙ මූණ මලක් වගේ පිපිලා ආවා. “මාත් ඔයාට ගොඩාක් ආදරෙයි පන“ කියලා මගේ අතින් අල්ලා ගත්තා.
ඒ වෙලාවේ අත හිරි වැටිලා සීතල වෙලා ගියා. මං වටපිට බැලුවා, කවුරුත් හිටියෙ නෑ. මං වෙලාව බැලුවම කමයි දැක්කෙ පන්ති පටන් අරගෙන විනාඩි පහලොවක් විතර ගිහින් කියලා. මං දඩබඩ ගාලා පන්තියට දුවන්නයි හැදුවේ. “ අප්පටසිරි පන්ති පටන් අරගෙන, ඉක්මනට යමු ඉනෝකා “ කියලා මං නැගිට්ට විතරයි ඉනෝකා ආයේ මගේ අතින් අල්ලලා “ අද අපි වෙන කොහේ හරි යමු?“ කියලා කිව්වා.
Next chapter - http://asanka-mind.blogspot.com/2014/01/19.html
No comments:
Post a Comment