උඩ තට්ටුවට නැග්ගාම දිග කොරිඩෝවක් තිබුනා. දෙපැත්තෙන් කාමර පේලී දෙකක්. මුලින්ම තිබුනු කාමර දෙකෙන් දකුණු අත පැත්තේ කාමරේ අංක එකත් අනිත් පැත්තෙ කාමරේ අංක 20ත් ගහලා තිබුණා. මං ටිකක් වෙලා දොර ගාව ඉදල හෙමීට දෙපාරක් තට්ටු කලා. ඇතුලෙන් අනූ "කම් ඉන්" කියලා කිව්වා. මං හෙමීට අගුල කරකවලා ඇතුලට දොර තල්ලු කලා. කාමරෙන් පිච්ච මල් හරි රෝස මල් හරි සුවදක් කඩාගෙන ආවා. එයා හිටියේ ඇදක් උඩ වාඩිවෙලා බිම බලාගෙන වෙන්න ඕන. මොකද මං දොර ඇරලා බලනවත් එක්කම එයා මං දිහා බැලුවා.
කාමරේ කෙලවර වොෂ් රූම් එකක් තිබුනා. ඇද ගාවම මේසයක් උඩ එක එක වර්ගයේ ක්‍රීම් වර්ග, තෙල් වර්ග බෝතල් ගොඩකුත් තිබුනා. මාව දැක්ක ගමන් එයා මාව ඇදිරුවා. "මහත්තයා !, මං හිතුවා ආයේ මහත්තයා එන එකක් නෑ කියලා. ඉතින් මහත්තයා ආවේ මගේ කතාව අහන්නම ද නැත්නම්....." කියලා අනූ මං දැක්ක ගමන් අහලා යන්තම් හිනා උනා. ඒ වෙලාවේ මං එයා ව දැකලා වශී වෙලා වගේ උන්නේ. මොකද එයා ඒ වෙලාවේ ඇදගෙන හිටියේ තුවායක් විතරයි. ඒක හරියටම මොන පාටද කියන්න අමාරුයි. මොකද කාමරේ තිබුනේ රතුපාට පොඩි බල්බයකින් ආපූ එලිය විතරයි. ඒ නිසා මට ඔක්කොම පෙනුනේ රතු පාටට.
මං කිව්වා "ම්... ආ.. ඔව් ඔව් ඒකටම තමා. මං එහෙම බොරු පොරොන්දු දෙන කෙනෙක් නොවෙයි" කියලා. "ආ ඒකත් එහෙමද, එහෙනම් ඇවිදින් මෙතැනින් වාඩිගන්නකෝ" කියලා ඇදට තට්ටුවක් දැම්මා. ඉද ගන්න වෙන තැනකුත් තිබ්බෙ නැති නිසා මං ඇදේ මේ කෙලවරේ ඉද ගත්තා. එයා මං ලගට හෙමින් කිට්ටු වෙලා "මහත්තයා වොෂ් එකක් දාගන්නවද?" කියලා ඇහුවා. එහෙම ඇහුවම මට මං ගැන ලැජ්ජාවක් වගේ දැනුනා. ඉතින් මං ඇහුවා "ඇයි මං ලග ගදයිද ?" කියලා. ඊට පස්සේ එයා හිනා වෙලා කියනවා "නෑ නෑ එහෙම දෙයක් නෙමෙයි, ඔයාට මහන්සි පාටයි ඒකයි ඇහුවෙ" කියලා. මටත් ඒ වෙලාවේ ඇත්තටම දාඩිය දමලයි තිබුනේ. ඉතින් මං කිව්වා "ඔව් ටිකක් මූණ කට හෝද ගත්තොත් හොදයි" කියලා.
ඊට පස්සෙ මං මූණ කට හෝදලා ආපහු ඇවිත් ඇද උඩින් වාඩිඋනා කතාව අහන්න. එයත් මං ගාවින් වාඩිවෙලා "දැන් මහත්තයාට මොනවද මගෙන් දැනගන්න ඕන." කියලා ඇහුවා. මං කිව්වා "මට දැනගන්න ඕන ඇයි ඔයා මේ වගේ රස්සාවක් කරන්නෙ, තව හොද රස්සාවක් තියෙද්දි. ඔයා කිව්වනේ මේක කරන්නේ කැමැත්තෙන් නෙවෙයි වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසාය කියලාත්".
"ඔව් මහත්තයා, මහත්තයලා දන්නෙ නෑ මේ රස්සාවේ හැටි. මේකට එක එක ජාතියෙ මිනිස්සු එනවා. සමහරු හැසිරෙන්නෙ තිරිසන්නු වගේ. උන් හිතන් ඉන්නෙ සල්ලි දුන්නම ඕන එකක් කරන්න පුලුවන් කියලා. මේ බලන්න මහත්තයා" කියලා අනූ එයාගේ පපුවේ තිබුනු දත් පාරවලුයි, උරහිසේ තිබුනූ නියපොතු පාරවලුයි පෙන්නන්න ගත්තා. මට ඒවා දැක්කාම එයා ගැන සෑහෙන්න අනුකම්පාකුත් දුකකුත් ඇති උනා. මං ඇහුවා "මං හිතුවෙ නෑ මේ වගේ තිරිසන්නු මෙවට ආවා කියලා මේවගේ තිරිසන් වැඩ කරනවා කියලා. ඉතින් ඇයි මෙහෙම දුක් විදගෙන මේ රස්සාව කරන්නේ අනූති" කියලා.
"ඒක දිග කතාවක් මහත්තයා. මහත්තයලා වගේ ඇයෝ මෙහෙම දේවල් කරනවා අඩුයි. නාකි හැත්ත තමයි මේ වගේ වනචර වැඩ කරන්නේ. උන් කියන කියන විදියට අපි හිටියෙ නැත්නම් ඒකට ලොකු මැඩම්ගෙන් බැනුම් අහන්නෙත් අපි" කියලා අනු ඉකි ගහන්න පටන් ගත්තා. මට හරිම දුකයි, මං කිව්වා "හරි හරි ලමයෝ දැන් අඩන්නැතුව කතාව කියන්නකෝ. මං තකහනියක් ආවෙම ඒක අහන්නනේ. කවුන්ටරේට රුපියල් පහක් බැදලයි ආවෙත්" කියලා.
"හරි හරි, ම්... කොතනින්ද මං ඒක පටන්ගන්නේ...." කියලා නහයෙන් හුස්මක් ඉහලට ඇදලා ටිකක් කල්පනා කල ඈ කතාව කියන්න පටන් ගත්තා.
Next chapter - http://asanka-mind.blogspot.com/2014/02/22.html
No comments:
Post a Comment