එදා දවසම රස්සාවක් හොය හොයා ඇවිද්දත් මට කිසිම රස්සාවක් හොයාගන්න බැරිඋනා. උඹට කියන්න අපේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් වලට සලකන රටක් නෙවේ මේක. අන්තිමට කකුල් ගෙවෙනකම් ඇවිදලා කළුවර වැටෙනකොට කොම්පඤ්ඤ වීදියේ බස් නැවතුම්පලක ලැල්ලක ඉදගත්තා. හතරවටින් කළුකරන විට කඩවිදීයේ පහන්කණුවල එළිය වැඩියෙන් පේන්න ගත්තා. මං එහෙන්ම ලෑල්ලෙ දිගා වුනා. එතැනට පැමිණි ගෑණුද පිරිමිද මා දිහා හොරෙන් බලමින් සිටියේ වෙරිමතේ පාරවල් අයින් වල වැටිලා ඉන්න මිනිහෙක් දිහා බලන ගානටයි. “කොළඹ ඇවිල්ලා මං කරගත්තු මෝඩ කමක මහත“ යැයි මට සිතුණා.
ඒත් නැවත ගෙදර ගිහින්ද පලක් නැත. ගෙදර යාමට තරම් මුදලක් ද දැන් මා ළග ඉතිරිව නැත. ලොකු රස්සාවක් ගැන තිබූ මගේ හීනයද කෙමෙන් කෙමෙන් බොදවී යන්නනට විය. දැන් ඉතිරිව ඇත්තේ ජීවත් වීමට කීයක් හරි සොයා ගැනීමයි. හොද රස්සාවක් හොයා ගන්න අදුරන කිසිවකු හෝ සිටිය යුතුය. මට එවිට අම්මා සිහිවිය. අම්මා මා නැති සෝකයෙන් වැළපෙමින් සිටිනු ඇත. ඈ මා කිසිදාක බඩගින්නේ නොතුබුවාය. තාත්තා ද නැතිව ඈ මා වෙනුවෙන් කොතරම් ගැහැට විද ඇත්ද?.
ඈත අහසෙන් තරුවක් කඩා වැටෙන දිහා මා බලාගෙන හිටියා. මෙහේ ගමේ වගේ රෑ වෙනකොට මං මාවත් පාළුවට නොයයි. සමහර කඩවල් වැසෙද්දී අලුත් කඩවල් විවෘත වෙයි. අප එතැනම සිටියදී පරිසරය වෙනස් වෙයි. දහවල් දූවිල්ලෙන් ද කසඩ මිනිස්සුන්ගෙන් ද පිරී තුබු නගරය. නෝනාලගෙන් ද මහත්වරුන්ගෙන් ද මෝටර් රථ වලින්ද පිරෙයි. හෙට කුමක් කල යුතුදැයි නැවතත් මගේ හිත ප්‍රශ්න කරයි. මා එදා රාත්‍රියේ නින්දට ගියේ ලැබෙන ඕනෑම වැඩක් කර කීයක් හෝ හම්බුකරගැනීමේ අටියෙනි.
ඊ ලඟ දවස මා අවදිවන විට හොදටම හිරු ඒළිය වැටී තිබුණා. මිනිස්සුන්ගෙන් නගරය පිරී ගිහින්. ඇදුමේ තිබුනු දූවිළි ගසා දමා බෑගයත් කරේ ඒල්ලාගෙන නැවතත් පාරදිගේ ගමන් කෙලමි. පාර අයිනේ තුබූ ජලනලයකින් මූණ සෝදාගෙන පාර දිගේ ඇබැර්තුවක් සොයමින් ඇවිද්දෙමි. අවසානෙය් "මේසන්වරු හා අත් උදව්කරුවන් අවශ්‍යයි“ කියා පූවරුවක් ගසා තිබෙනු දැක මා ඒ පැත්තට ගිහින් බැලුවා. එය විශාල ගොඩනැගිල්ලක් වූ අතර තෙවන තට්ටුවේ කොන්ක්‍රීට් කණු බාගෙට දමා තිබුනා. ඒ අසලම ලෑලී කාමර කීපයක් තිබූ අතර කොන්ත්‍රාත් කරුවන්ට ලැගුම්ගැනීමට ඒවා තනා තිබුනා. මං යන විටත් ඔවුන් වැඩ අරඹමිනුයි හිටියේ. මං එතැන වැඩ කරමින් සිටී කොල්ලෙකුගෙන් “මල්ලී ලොකු මහත්තයා කොහෙද?“ කියලා ඇහුවම ඒ යකා මා දිහා අමුතු බැල්මක් හෙලා කට කොනින් සිනා සී රස්සාවක් දැයි ඇසීය. මේක මහ පුදුමයක් මං දැක්ක ගමන්, රස්සාවක් හොයන බව මේ මිනිස්සු දන්නෙ කොහොමද?. මමත් සිනා සී “ඔව් ලොකු මහත්තයා ඉන්නවදැ“ යි නැවත ඇසිමි. ලෑලි ගෙවල් දිහාට ඇඟිල්ල දිගුකල ඔහු “ඇතුලෙ. කනවා“ යැයි කියමින් වැලි ගොඩට සවල් පාරක් ගැසීය.
මම ද ඒ දෙසට ගමන් කර ලෑලි කාමරපේලියේ ඉදිරියෙන්ම කුබු කාමරයේ දොර වෙතට ගියා. එකවරම දොරෙන් එලියට ආවේ තරුණ ගෑනූ ළමයෙක්. ඇගේ අතේ පාර්සලයක් තිබූ අතර ඈ එළියට ආ වේගයට එය මගේ කකුලේ වැදුනා. ඈ මා දිහා බලා ඔලොක්කුවට මෙන් සිනාසී යන්නට ගියාය. “මහ පිස්සු කෙල්ලෙක්. මාව තුට්ටුවකට මායිම් කලේ නෑ“ යි මට සිතුනා. මා කාටවත් නොපෙනෙන ලෙස දණහිස හෙමින් අත ගා ගනිමින් දොරට තට්ටුක් දැම්මා. ඇතුලේ සිටි පුද්ගලයා“කවුද? ඇතුලට එන්න“ යැයි කිව්වා. මං ඇතුල් වූ විට දැකගතහැකි වූයේ වයස 50ක් පමණ වූ මහත්මයෙකි. සුදු කමිසයක් ඇද සිටී ඔහු මා දෙස ගල් ගැසී බලා හිටියා. ඔහුට තිබුනේද කලින් එළියට ගිය කෙල්ලගේ නහහයමය. එය දිගටි නහයක් වූ අතර අග වක් වූ ස්භාවක් තිබුණා. කොණ්ඩය තැනින් තැන සුදූ වී තිබුනත් වර්ණ ගන්වා තිබුනා.
“සර් මං ආවේ......... අර ලැල්ලෙ ගහලා තිබුනේ....... අත්උදව්“ මා වාක්‍ය ඉවර කිරීමට පෙර ඔහු රස්සාවක් නේද? යැයි ඇසීය. මීට කලින් වැඩ කරල එහෙම තියෙනවද?. නම මොකද්ද කිවිවේ?
“මං අරවින්ද සර් අරවින්ද නානායක්කාර. මං මේසන් බාස්ලට අත් උදව් දීල තියෙනවා ඉස්කොලෙ යන කාලේ ඉදලම.“ මං කිව්වා.
“තමුසේ කොහෙද ඉන්නේ?“
“මං අම්බලන්ගොඩ කිරිනුගේ ඉන්නෙ. මායි අම්මයි විතරයි ඉන්නෙ, මං කොහොම හරි රස්සාවක් හොයා ගන්න ඕන සර්, අම්මට සලකන්න කවුරුත් නෑ සර්“ මං මගේ දුක්ගැනවිල්ල කිව්වා. මිනිහා ටිකක් වෙලා මා දිහා බලා ඉදලා “සතියට රුපියල් පහයි, කැමතිද?“ කියලා ඇහුවා.
“මං කැමතී !“
Next chapter - http://asanka-mind.blogspot.com/2013/04/6.html
No comments:
Post a Comment