"ලංකාවේ ප්‍රථම හදවත් සැත්කම සාර්ථක වේ" යන ශීර්ෂ පාඨය ලොකු අකුරින් තිබෙනු දුටු නන්දා වහා එය යෙහෙළියගෙන් උදුර ගත්තාය. ලංකාවේ දී හදවත් සැත්කමක් සාර්ථක වූ පලමු අවස්ථාව මෙය බවද ඉන්දියාවේ සිට පැමිණි ඩොක්ටර් නරේන්ද්‍ර ඇතුළු වෛද්‍ය කණ්ඩායමක් විසින් ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර රෝහලේ දී සැත්කම සිදු කර ඇති බව ද රෝගියාගේ දෙමව්පියන් ඒ පිළිබද ස්තූතිය පල කල බවද එහි වැඩි දුරටත් සදහන් වී තිබුණි.
සවස වැඩ ඇරී එන අතරතුරදීම කරුණාරත්න වෙත මෙම ආරංචිය පැවසූ ඇය පසුවදාම කොළඹ යාමට ඇවිටිලි කලාය. පසු දින දරුවාද සමග කොළඹ පැමිණි ඔවුන් රෝහල වෙත ගොස් පුවත්පත ඉදිරිපත් කොට එම වෛද්‍යවරයා හමුවිය යුතු බව සැලකලෝය. නමුත් ඔවුන්ට දැන ගන්නට ලැබුණේ එම වෛද්‍යවරයා දැනට කොළඹ ජාතික රෝහලට අනුයුක්තව සේවය කරන බවත් වෛද්‍යවරයා මුණ ගැසීමට එහි යා යුතු බවත්ය. එබැවින් කරුණාරත්නටත් නන්දාටත් සිදු වූයේ නැවතත් මහ රෝහල වෙක යාමටයි. එහි ගියද ඔවුන්ට වෛද්‍යවරයා මුණ ගැසීමේ අවස්ථාව ඇහිරීගියේ ඒ වන විට වෛද්‍යවරයා නැවත විදේශගතවී හුන් බැවිණි. නැවත මාස තුනකින් පමණ නැවත වෛද්‍යවරයා පැමිනෙණ බවද එබැවින් නැවත තුන් මසකින් දරුවා රැගෙන එන ලෙසද දන්වා සිටියේය.
ඉන් තුන් මසක් ඉක්ම ගිය පසු ඔවුන්ට වෛද්‍යවරයා මුණගැසීමේ අවස්ථාව උදා විය. එහි දී දරුවා විශේෂ පරික්ෂා කීපයකටම භාජනය කෙරිණි. එහි දි අනාවරණය වූයේ දරුවාගේ හදවතෙහි සිදුරක් පමණක් නොව ශිරා දෙකක්ද සිහින් වී ඇති බවය. එබැවින් එකවර සැත්කමකින් එය සිදු කල නොහැකි බවත් එය අවස්ථා දෙකක දී සිදු කලයුතු බවත් තීරණය කෙරිණි. එසේම දරුවාගේ වයස තවම අවුරුදු දෙක බැවින් එවැනි සැත්කමක් නොකල හැකි බවද අවම වශයෙන් අවුරුදු පහ සම්පූර්ණ විය යුතු බවද තව දුරටත් දරුවා පරික්ෂා කල වෛද්‍යවරු පවසා සිටියෝය.
නැවතත් දරුවාගැන තුබූ අලුත් බලාපොරොත්තුව ද වළාවකින් වැසි ගිය සදක් මෙන් අදුරු වන්නට විය. දරුවා නැවතත් අවුරුදු පහ දක්වා ආරාක්ෂා කිරීමේ වගකීම දෙමාපියන් මත පැටවින. නමුත් වෛද්‍යවරුන් ඒ සදහා බෙහෙත් වර්ග කීපයක් ද විටමින වර්ග කීපයක් ද ලබා දෙන ලෙස අනුමත කල අතර මාස හයෙන් හයට දරුවා පරික්ෂාවන් සදහා යොමු කරන ලෙස ද කියා සිටියෝය.
No comments:
Post a Comment